Kırgınım

Kırgınım en sevdiklerime

Neden bırakıp gittiler beni

Oysa ki daha ne çok yaşanılası güzellik varken

Neden hüzün girdabına gark ettiler beni..

Kırgınım hayat dediklerine

Sevdiklerimi elimden alıp bir bir

Yalnızlığa mahkum ettiği için beni

Şimdi ne bassam yaralarıma

Tütün mü, yoksa kırık bir ezgi mi

Ne çare olur ki hüznüme

Duvarlarına yazı yazmak mı bu şehrin en beterinden

Haykırmak mı, bağırmak mı

Bedenine dokunamadığım sevdiklerimin

Toprağına el sürmek ya da çiçek ekmek mi

Kırgınım artık, yaralıyım, yaram derin

Kör bir bıçak saplandı yüreğime

Çiçeklerim soldu, tomurcuk tutmaz artık

Sulasam, gübrelesem ne çare

Dahası yok, yeter artık gelmeyin üstüme

Sığabilir miyim artık bu şehre

Gitsem mi acep alıp başımı uzak diyarlara

Bir hırka, bir lokma ile düşsem mi yollara

Garba mı, şarka mı, yahut doğduğum topraklara mı

Neresi, ne dindirir acımı

Hangi umman söndürür yangınımı

Kırgınım, sessizim, sebepsiz kaldım

Mecalsiz kaldı dizlerim, dizelerim

Dahası boş artık

Doldurup çilemi, vademi beklerim

Sessizlik çekerim içime her özlediğimde

Vedalaşıp tüm dostlarımla

Ben de bu dünyadan çeker giderim.

Şehirli Ozan